Wie is Mo?
De onderstaande tekst is alweer een poosje geleden geschreven. Inmiddels ben ik met mijn bedrijf gestopt, neem ik afstand van het glas. Tijdelijk? Geen flauw idee, ik laat het even gebeuren. In elk geval neem ik géén opdrachten meer aan en geef ik ook géén les meer. (14-12-2023)
Wie is Mo?
Dat ben Ik! Monique Verbruggen van Moglas, getrouwd met Simon Nieuwenhout. Ik ben een allrounder met glas, ik voel mij zowel kunstenaar als designer en ik werk ambachtelijk en vrij. Ik hoef niet precies te passen in een van de vakjes. Ik laat mijn hart spreken wanneer dat nodig is en gebruik mijn hoofd wanneer dat verstandig is of beter past.
Er is niets mooier dan ’s ochtends mijn atelier binnen te komen en het ochtendlicht door één van mijn glaswerken te zien schijnen. Het spel van licht en de gekleurde schaduwen op de vloer, is magisch.
In Amsterdam studeerde ik klassieke dans aan de Scapino Dansacademie (Theaterschool). Na deze opleiding heb ik 13 jaar gewerkt als danser en dansdocente. Na drie jaren rondzwerven én wonen op een 8 meter lang bootje besloot ik me te vestigen in Friesland. Ik woon nu inmiddels 30 jaar aan de rand van het dorp Kûbaard. Het uitzicht is fenomenaal, het gemeenschapsgevoel groot en de ca 260 medebewoners zijn hartelijk en gastvrij.
Ik ben een autodidact op het gebied van glas in lood, brandschilderen, zandstralen en glasfusen. Daarnaast heb ik inmiddels ook veel ervaring in het vak doorgeven. Maar ook in korte workshops.
Ik houd van het transparante glas, preciezer gezegd, ik houd van het licht dat door het glas schijnt en zijn gekleurde beelden tegen de wanden projecteert. Ik houd van de lagen die te zien zijn in de diepte van het glas. Ik laat het glas langs elkaar schuiven en telkens ontstaan er nieuwe beelden, nieuwe uitgangspunten. Ik houd ervan dingen telkens op een andere manier te zien, hoe ziet het eruit op zijn kop of spiegelbeeldig? Het lijkt er op dat ik dus niet zo zeer het glas zelf als wel het ongrijpbare mij fascineert. Eigenlijk zoals ik ook naar mensen kijk, wat houdt hen bezig, wie zijn zij? Ik kijk vooral het liefst verder dan de buitenkant en wil erin of erachter kijken. Kijken fascineert me, maar telkens merk ik dat ik nog steeds niet goed genoeg zie.
Momenteel ben ik bezig met een serie caleidoscoop-lampen van stukjes rest glas waarbij ik de vier seizoenen van mijn (het) leven aan het onderzoeken ben. Voor het eerst richt ik me bij het ontwerpen op de projecties en niet op het glas zelf. Ik laat toe dat ik ook het hier en daar bekraste glas gebruik. Net zoals wij ouderen niet in de afval bak belanden omdat er hier en daar een rimpeltje of ander mankement is, wil ik dat het gemankeerde glas ook gebruikt wordt. Acceptatie dat niet alles perfect hoeft te zijn. Ik strijd nog steeds met mijzelf omdat ik het liefst perfect wil zijn, maar elke keer moet ik constateren dat zelfs ik (eh sorry) niet perfect ben. De krasjes en andere onvolkomenheden in het glas spelen zelfs mee in de projecties. Ik lijm het glas op een ondergrond. Ik smelt of fuse niet het glas want dan ben ik alle prachtige reliëfs kwijt die van nature in het mond-geblazen of gewalste glas zitten. Het is een spannend avontuur waarbij ik geen idee heb van het eindresultaat en of ik daar tevreden over kan zijn.
Daarnaast fotografeer ik graag. Ook hier zie ik vooral schaduwen en spiegelingen. De uitgebloeide tulpen en het raam onderste boven spiegelend in de bekraste glazen tafel, fascineren mij. Wanneer het ochtendlicht daarop schijnt kan ik niet stoppen met het maken van foto’s. Photoshop gebruik ik daarbij om de spiegelingen te vermenigvuldigen en het net asymmetrisch te maken. Waar is het begin en waar is het eind van de afbeelding? Wat is onder wat is nu boven?
